Yapmak istediklerimle yaptıklarım çok farklı şu sıralar.Kendimi hiç bu kadar acımasız hissetmemiştim ve beni bu kadar çok seven birine yaptıklarım bana şuanda acı veriyor.O bunları hak etmiyor tek yapabildiği beni sevmek sanırım.Tek başarılı olduğu iş bu evet..Diğer yandan da erkeklerin hiç birine acımamam gerektiği geliyor aklıma.Ayrımcılık yaptığımdan değil ama erkeklerin ne mal olduğunu hepimiz biliriz öyle değil mi?
Örnek vermek gerekirse benim uzak mesafe aşkımı gösterebilirim.Önceden canı ciğeri dalağı şimdiyse gözünde kaşarıyız adamın...Ayrılınca hep böyle olur ne kadar sevse de erkek mutlaka karşındaki kızı kötüler bu bir gerçek.
Kıskandırma çabalarına girer etrafına bir mutluluk imajı yayar bu konuya örnek olarakta kaşarı olduğum eski sevgilimi aldattığım çocugu gösterebilirim.Şimdi diyeceksiniz sende hak etmişsin kaşar kelimesini,aldatmışsın ulan çocuğu falan,hak edene yaparım ben arkadaş!Her neyse o başkasıyla çıktığımı bildiği halde beni kabullendi çünkü onun ilki olmuştum.1 gün sonra ayrıldım yediremedim kendime hiç konuşmuyorsun diye aptalca bir bahane attım ortaya,iletişim yok aramızda ilk günden belli ettin kendini bye dedim..Az yalvarmadı ama dönmedim.Bir kaç hafta sonra ilişkimi gördüğünde 2 güne kalmadan kendisi de ilişkisi var yapmış Facebook'ta ve birde yüzsüz gibi beğenir misin diyor!Duvarına bir girdim çok mutluyum gibi aptal saptal çocukca şeyler yazmış..Az değil bu erkekler vallahi..
